Το Άνοιγμα ως Σύμβολο Δεκτικότητας και Θηλυκής Αρχής.Θα μπορούσε όταν ο Λωτός είναι κλειστός να προσεύχεται στο ΑΝΏΤΕΡΟ για την Δύναμη και την Χαρά του Ανοίγματος….Το φύσημα του λωτού. Λωτός το Σύμβολο της Πνευματικότητας, το λουλούδι της ταπεινότητας, της κορύφωσης της Ενέργειας. Το απόλυτο άνθισμα είναι το άνθισμα του Λωτού και το απόλυτο άνθισμα μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ταπεινότητα. Ο λωτός την νύχτα βυθίζεται μέσα στην λάσπη και το πρωί εμφανίζεται καλώς ορίζοντας τον Ήλιο ολάνθιστος και μυρωδάτος, Αυτό το βύθισμα του Λωτού μέσα στην λάσπη μέσα στον βούρκο που μεγαλώνει και εκεί ανθίζει είναι η πορεία και η διαδρομή από την ταπεινότητα στο φως στο αγνό φως. Το πρωί ο λωτός εμφανίζεται και κοιτάει τον Ήλιο, ο Ήλιος βλέπει την αγνότητα του. Ο λωτός το πρωί κοιτάει καταπρόσωπο τον Ήλιο με το Θάρρος της Αγνότητας του, τα κατάφερε. Όταν τον Λωτό τον κρατά στα χέρια του ο Άμμωνα Ρα είναι ένας ηλιακός Θεός. Όταν τον κρατά η Αθώρ o λωτός μετατρέπεται σε σεληνιακή θεά. Η θεά της αγνότητας και της ομορφιάς Maha Lakshmi κάθεται πάνω σε έναν ολάνθιστο Λωτό και προσφέρει Ευημερία, αγνότητα και γενναιοδωρία. Ο Βράχμα, ο Βισνού και ο Σίβα κάθονται πάνω σε χρυσούς Λωτούς. Ο Άγκνι ο θεός της Ιερής Φωτιάς, της φωτιάς της Θεραπείας ξεπροβάλει μέσα από έναν ανθισμένο Λωτό. Ο Βούδας κάθετα πάνω σε έναν Λωτό συμβολίζοντας την γαλήνη, την αρμονία και την πνευματική ανάπτυξη. Όλοι οι θεοί στον Ινδουισμό κάθονται πάνω σε έναν Λωτό για να μας πουν ο τι για να φτάσεις στο Divine χρειάζεσαι την αγνότητα της ψυχής, την ταπεινότητα, χρειάζεται να γίνεις ένας Λωτός. Αυτό το βύθισμα του Λωτού μέσα στον βούρκο την νύχτα στο απόλυτο σκοτάδι συμβολίζει τον θάνατο, τον θάνατο του ανθρώπου μέσα την ύλη, στην αμαρτία της ύλης. Ο βούρκος είναι η ύλη και ο λωτός βυθίζεται μέσα εκεί την νύχτα, έτσι και ο άνθρωπος βυθίζεται μέσα στην ύλη και ξεχνάει ποιος είναι, ξεχνάει ο τι μέσα του υπάρχει ένας σπόρος. Ο σπόρος του Λωτού, και το πρώτο Φως θυμίζει στον λωτό ο τι υπάρχει εκεί και τον περιμένει και ξυπνάει τον λωτό, τον αφυπνίζει. Πάντα χρειάζεται ένα φως για να αφυπνιστείς. Το φως ξυπνάει τον λωτό και ο λωτός θυμάται ποιος είναι, και βγαίνει στο Φως απο το σκοτάδι του βούρκου για να μας χαρίσει το άρωμά του. Έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να θυμηθεί ποιος είναι, και το άνθισμα είναι στο έβδομο τσάκρα, στο πνεύμα, στην σύλληψη του πνευματικού, Αυτή είναι η πορεία. Βουτώντας μέσα στον βούρκο γνωρίζοντας τον βούρκο και το απόλυτο σκοτάδι έρχεται η στιγμή που αφήνεις την εξάρτηση της ύλης για να γνωρίσεις την αγνότητα και την ταπεινότητα, το πνευματικό άνθισμα του Λωτού. Τίποτα δεν μπορεί να ξεκινήσει αν δεν ανθίσει ο λωτός, μόλις ανθίσει ο λωτός η Δημιουργία ξεκινάει. Το κάθε τσάκρα είναι και ένας Λωτός, στο πρώτο ένας κόκκινος λωτός, το δεύτερο ένας πορτοκαλί λωτός, το τρίτο ένας κίτρινος λωτός, το τέταρτο ένας ροζ λωτός, το πέμπτο ένας γαλάζιος λωτός το έκτο ένας λουλακί λωτός και στο έβδομο τσάκρα ένας βιολετί/μωβ λωτός. Όταν αυτοί οι Λωτοί ανοίξουν ξεκινάει η δημιουργία, και έχουμε το λευκό Φως.